Poniedziałek - piątek 8:30 - 15:30
Lokalizacja
Al. Wilanowska 204
02-730 Warszawa
Poniedziałek - piątek 8:30 - 15:30
Lokalizacja
Al. Wilanowska 204
02-730 Warszawa
25 zł
Warszawa 2014, s. 343.
Monografia jest próbą ukazania przejawów polityki represji centralnych władz państwowych oraz jej realizacji przez organa administracji wobec działalności patriotyczno-religijnej Kościoła katolickiego w Polsce w latach 1945-1970. Celem pracy jest również przedstawienie dynamiki i zmian jakościowych w polityce państwa wobec Kościoła, rozumianego przede wszystkim jako wspólnota wiernych.
Granice chronologiczne pracy stanowią dwie daty. Początkowa – 1945 r. – zakończenie II wojny światowej, ukształtowanie się nowych granic państwa i początkowy okres przejmowania władzy przez komunistów całkowicie podległych Moskwie. Data druga – 1970 r. – to początek końca zniewolonego państwa.
W I rozdziale przedstawiono troskę episkopatu Polski o kształcenie kadr duchownych (Katolicki Uniwersytet Lubelski, Wyższe Seminaria Duchowne, Niższe Seminaria Duchowne). Ukazano metody walki władz państwowych z tą dziedziną pracy duszpasterskiej; likwidację wydziałów świeckich na KUL, obciążenia fiskalne, zamykanie seminariów duchownych, grabież księgozbiorów bibliotecznych, karne powoływanie alumnów do wojska.
Rozdział II ukazuje politykę laicyzacji placówek szkolnych przez usuwanie nauczania religii ze szkół oraz symboli religijnych. Uzupełnieniem tego rozdziału jest opis inwigilacji i represji wobec organizowania wypoczynku letniego dzieci i młodzieży przez Kościół katolicki.
Rozdział III i IV dotyczą metod i skutków ograniczania przez władze państwowe masowych form wyrażania przekonań religijnych w postaci udziału w procesjach Bożego Ciała i w pielgrzymowaniu do miejsc kultu. W rozdziałach tych wyraźnie zaakcentowano rolę tych form publicznej demonstracji wiary dla umacniania wartości patriotycznych.
Zakończenie
Wykaz skrótów
Wykaz tabel
Bibliografia
Indeks osobowy
