Państwo laickie. Polityka ograniczania bazy materialnej Kościoła katolickiego w Polsce przez władze komunistyczne w latach 1945-1970

Opis

 Warszawa 2015, s. 260.

Kościół katolicki w Polsce po zakończeniu II wojny światowej znalazł się w bardzo trudnym położeniu, na które wpływ miało kilka czynników- Były to przede wszystkim straty materialne i osobowe duchowieństwa poniesione w latach wojny oraz zmiany granic, czego konsekwencją były przesiedlenia, co z kolei doprowadziło do ujednolicenia narodowościowego i wyznaniowego. W porównaniu z okresem przedwojennym liczba osób deklarujących wyznanie rzymskokatolickie wzrosła z około 65% do ponad 90%. Jednocześnie w znaczący sposób wzrósł autorytet Kościoła w społeczeństwie, co było konsekwencją traumatycznych doświadczeń wojennych oraz nowej sytuacji politycznej w Polsce związanej z przejęciem władzy przez komunistów. Opierające się na ideologii marksistowsko-leninowskiej państwo w zderzeniu z silnym organizacyjnie i mającym znaczne poparcie społeczne Kościołem doprowadziło wkrótce do otwartej konfrontacji. Jednym z jej istotnych elementów była polityka państwa zmierzająca do pozbawienia Kościoła materialnych podstaw jego funkcjonowania. Polityka ta jest przedmiotem analizy w niniejszej publikacji.

Spis treści

Wstęp.

Rozdział I Majątki kościelne

1. Nieruchomości, podatki, czynsze

2. Pomoc zagraniczna

Rozdział II Zakaz budownictwa sakralnego

1. Początki restrykcyjnych decyzji budowlanych

2.Masowe wydawanie zezwoleń

3. Całkowity zakaz budownictwa sakralnego

Rozdział III Usuwanie symboli religijnych z przestrzeni publicznej (dekrucyfikacja)

1.Szkoły

2. Urzędy, placówki handlowe i usługowe

3.Szpitale

Rozdział IV Ograniczanie bazy materialnej kształcenia kadr duchownych

1. Katolicki Uniwersytet Lubelski

2. Konfiskata zbiorów bibliotecznych wyższych seminariów duchownych

3. Likwidacja wyższych seminariów duchownych

4. Likwidacja niższych seminariów duchownych

Zakończenie

Wykaz skrótów

Wykaz tabel

Bibliografia

Indeks osobowy