Aktualności

Udostępnij:

27.07.2023r. odbyło się odsłonięcie popiersia Stefana Ignara.

Stefan Ignar urodził się 17 lutego 1908 r. w Bałdrzychowie, pow. Łęczyca w województwie łódzkim. Pochodził z rodziny chłopskiej.

W 1927 r. ukończył Gimnazjum im. B. Brona w Łodzi, następnie studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w 1931 r. tytuł magistra filozofii. Od 1928 r. był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W czasie studiów działał w Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej. Służbę wojskową odbył w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie, uzyskując stopień podporucznika rezerwy. Nie mogąc uzyskać pracy w szkolnictwie, pracował w gospodarstwie ojca.

Prowadził aktywną działalność w Łódzkim ZMW, od 1934 r. był członkiem jego Zarządu, a w latach 1938-1939 wiceprezesem. Wykładał na trzech kursach w Wiejskim Uniwersytecie Orkanowym w Gaci przeworskiej (1933-1935). Był współzałożycielem i naczelnym redaktorem pisma „Chłopskie Zycie Gospodarcze”. W 1937 r. organizował Wielki Strajk Chłopski w województwie łódzkim. Za przemówienie na wiecu chłopskim został skazany przez Sąd Okręgowy w Kaliszu na 3 miesiące więzienia. W grudniu 1937 r. został wiceprezesem Zarządu Głównego ZMW RP, w latach 1938-1939 był redaktorem naczelnym „Wici”. Jednocześnie, od 1932 r. należał do Stronnictwa Ludowego, w latach 1935-1939 był członkiem Zarządu Wojewódzkiego w Łodzi i zasiadał w Radzie Naczelnej SL.

Podczas okupacji działał w Stronnictwie Ludowym „Roch”, początkowo mieszkając w rodzinnym Bałdrzychowie. Poszukiwany przez gestapo, w maju 1940 r. przeniósł się do Generalnego Gubernatorstwa i tam ukrywał się w Piotrkowie Trybunalskim, Zaborowie, Szymanowicach, Radomsku, Lipcach Reymontowskich. W latach 1940-1944 przewodniczył Wojewódzkiemu Kierownictwu Ruchu Ludowego. Wspólnie z Wojciechem Janczakiem i Józefem Krzemińskim był współorganizatorem i członkiem Komendy Okręgu V Batalionów Chłopskich na województwo łódzkie. Redagował konspiracyjne pismo „Drogi ruchu ludowego”, wykładał na tajnych kompletach.

Utrzymywał kontakty z centralnymi działaczami Polskiej Partii Robotniczej, m.in. z Pawłem Finderem. Był zwolennikiem nawiązania kontaktów z PPR, a później z Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego i na tym tle jesienią 1944 r. doszło do zerwania kontaktów między nim a Centralnym Kierownictwem Ruchu Ludowego. Nie godząc się z taktyką CKRL, w marcu 1945 r. wystąpił z SL „Roch”. Powrócił do pracy oświatowej i organizacyjnej w młodzieżowym ruchu wiejskim.

Prowadził aktywną działalność w ZMW RP „Wici”, pełniąc funkcję jego wiceprezesa i kierownika Wydziału Oświaty i Kultury. Był zwolennikiem współpracy „Wici” z organizacjami młodzieży robotniczej. W okresie ostrej walki politycznej z opozycyjnym PSL złożył rezygnację z funkcji wiceprezesa. Od kwietnia 1947 r. do lipca 1948 r. był prezesem Związku. Odegrał ważną rolę w czasie tworzenia Związku Młodzieży Polskiej i przewodniczył jego pierwszej Radzie Naczelnej (1948-1949).

W roku 1947 wstąpił do Stronnictwa Ludowego, w latach 1948-1949 był członkiem Prezydium Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL. Od powstania w listopadzie 1949 r. Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego był członkiem jego władz naczelnych w latach 1949-1956 jako wiceprezes, od października 1956 r. – prezes NK ZSL. W maju 1962 r. złożył rezygnację z tej funkcji, pozostając nadal członkiem Prezydium NK ZSL. Ponownie stał na czele NK ZSL jako jego prezes od maja do listopada 1981 r.

Równocześnie sprawował urzędy państwowe. W latach 1952-1976 poseł na Sejm. Od 1952 do 1956 r. był zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, od 1957 do 1969 r. wicepremierem w rządzie Józefa Cyrankiewicza, następnie członkiem Rady Państwa. Pełnił też kierownicze funkcje w organizacjach społeczno-gospodarczych, m.in. w latach 1946-1948 był członkiem Rady Nadzorczej Związku Gospodarczego Spółdzielni RP „Społem”, 1949-1950 prezesem Zarządu Głównego Związku Samopomocy Chłopskiej, członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Piastując funkcje społeczne, partyjne i państwowe prowadził pracę badawczą i dydaktyczną. Był współorganizatorem Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, od września 1945 r. profesorem kontraktowym tej uczelni. W roku 1949 został profesorem warszawskiej SGGW-AR. Był kierownikiem Katedry Polityki Agrarnej na Wydziale Ekonomiczno-Rolnym, następnie dyrektorem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Polityki Rolnej, a jednocześnie przewodniczącym Komitetu Badań Rejonów Uprzemysłowionych przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Opublikował w pismach specjalistycznych liczne szkice i rozprawy naukowe.

Był autorem wielu artykułów problemowych, referatów programowych ruchu młodzieżowego i ruchu ludowego, zwłaszcza ZSL – Wybór pism publicystycznych (1962), a także prac z zakresu polityki ustrojowej PRL, m.in. Sojusz robotniczo-chłopski w świetle niektórych doświadczeń ruchu ludowego (1950), Kwestia rolna w Polsce kapitalistycznej (1952), Agraryzm – społeczno-polityczny program burżuazji wiejskiej (1956), Sojusz i samodzielność (1983), Rodzina chłopska i gospodarstwo rolne (1986).

Zmarł 23 stycznia 1992 r. w Warszawie.

Publikujemy foto i video-relację: